sweet silencing

Καμμιά φορά ... -ΟΚ, ΟΚ, τις περισσότερες φορές- μηδενίζω διάφορα. Μειώνω την αξία τους ακόμα και σε εμένα. Στην ερώτηση "Τι θέλεις" δίνω απάντηση "Δεν ξέρω" ... ΧΑ! Ναι ... Σιγά μην δεν ξέρω! Απλά δεν τολμάω να λέω πλέον στόχους, όνειρα, ελπίδες, ούτε καν σε εμένα. Νομίζω είναι μια επίκτητη αυτοπροστασία όταν νοιώθω ότι αργούν πολύ αυτά που θέλω ή ότι δεν θα γίνουν. Είναι και εκείνη η φοβερή φοβία που είναι γραμμένη στα γονίδιά μας και δεν μας αφήνει να πούμε κάτι δυνατά για να μην προκαλέσουμε τους Θεούς.
[Ρίχνω επίπεδο : Εδώ βασιλεύουν Λεβεντογέννικοι Θεοί: ο Θεός της ρακής, ο Θεός του ήλιου, ο Θεός του αέρα και του βουνού, ο Θεός της Θάλασσας, :) ο Θεός του αέρα και της Θάλασσας, ο Θεός του φρέσκου ψαριού ή του οφτού, ο Θεός του Λεβεντογέννη σβουρακίου (που θα ορίσουμε σίίίίγουρα κάποια στιγμή], ο Θεός του αγροτικού, ο Θεός του traffic -jam -παντού -αλλά -σας -την -έσκασα -έχω -parking, ο Θεός του super -gadegtένιου -φούρναρη κάτω από το μπαλκόνι μου που με ξυπνάει με style ... και τόσοι άλλοι].
Που ήθελα να καταλήξω; (oh yes, νομίζω κάπου ήθελα να καταλήξω) Μερικές -λίγες- φορές, όταν είσαι περιτριγυρισμένος από οικογένεια (όχι αυτή που κληρονόμησες απαραίτητα, αυτή που έφτιαξες με την μέθοδο Daniels, Jack Daniels), αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Ασυναίσθητα. Δεν φοβάσαι (αυτο)κριτική και Θεούς. Δεν κρύβεσαι πίσω από pretend άγχη και στόχους. Όσα θέλεις και ελπίζεις και ονειρεύεσαι γίνονται λόγια. Είσαι ξανά 20 χρονών με τους ανθρώπους που :) ήσουν ξανά 20 χρονών :) και οι ελπίδες και τα όνειρα -όσο κάθετα και αν έχουν αλλάξει- ακούγονται το ίδιο απλά και φυσικά. Και επιτέλους, silencing του κακού γονιδίου. Σταματάς να αισθάνεσαι τύψεις για όσα δεν έγιναν και, ακόμα περισσότερο, για όσα έγιναν. Νοιώθεις απλά ήρεμα και ελεύθερα (και να έχεις αγωνία και να χαρείς). Και αφήνεις τους ανθρώπους σου να κάνουν το ίδιο^* ...
Και μια και οι Θεοί δεν μας ακούνε (τους έβγαλε έξω χτες ο Θεός της ρακής, hang over), το λέω ψιθυριστά, στην ερώτηση: "Πως ήταν οι πρώτες σου μέρες στην Λεβεντογέννα;", η απάντηση, ίδια με την ονομασία του ζαχαροπλαστείου εδώ πιο κάτω : Sweet!
Feels like going home!


***************
Warning: Η ΚV προειδοποιεί: Το παραπάνω post δεν μου στερεί καθόλου -μα ΚΑΘΟΛΟΥ- το δικαίωμα να παραπονιέμαι ΤΡΕΛΛΑ στο μέλλον για όσα γίνονται τριγύρω. Για την καινούρια μου πατρίδα, το καινούριο Ίδρυμα και τις απίστευτες καταστάσεις που ήδη βιώνω. Home είναι άλλωστε οι άνθρωποι -πάντα- και όχι ο τόπος ... Και αυτός εδώ ο τόπος, δίνει σίγουρα έδαφος για τέτοια post αλλά και ... τα άάάάάλλα post!!!! :)
***************
^* ... με αποτέλεσμα να ρισκάρεις αλλά και να προκαλείς απίστευτες καταστάσεις υπερπροστασίας ενίοτε! Άάάάάάλλο post αυτό με τίτλο : "Κουμπάρε με μπέρδεψες με το 5χρονο!!!"

Καλημέρες
[ο Θεός της ρακής αντιπαθεί το νευρόνιο
fact
Καφές Νούμερο 3 με ζάχαρη!]