Παρασκευάτικες κακίες

Παρασκευή απόγευμα, καφές 8 ή 9 (;), οι τελευταίες δουλειές στο Ίδρυμα. Οι τελευταίες μέχρι ... αύριο that is :(
Σήμερα δεν διέρρηξα κανένα αμάξι (περπάτησα), δεν είχα μάθημα, δεν έπρεπε να ταξιδέψω, δεν είχα να ετοιμάσω κάτι επείγον, δεν υπήρχε -εμφανές- deadline ... ένα σωρό δεν και ... όμως δεν κάθησα και λεπτό. Γρούμφ...
Και δεν με κουράζει να κάνω τη "δική μου" δουλειά, καθόλου. Παρόλο που θα έπρεπε να είχα αποσυρθεί από την πειραματική δουλειά χρόόόόνια τώρα (για λόγους αρχής και πίεσης), δεν την απέφυγα καθόλου. Εξακολουθώ να κάνω τα ίδια ή περισσότερα πειράματα με τους υπόλοιπους και παράλληλα όόόόλα τα άλλα που δεν έχουν να κάνουν οι υπόλοιποι ... Το κάνω για να "βοηθήσω", για να αισθάνομαι ότι έχω τον έλεγχο;;; Δεν θέλω να ξέρω, θέλω να πιστεύω ότι το κάνω γιατί εξακολουθεί να με ενθουσιάζει. Και η αλήθεια είναι ότι, μερικές φορές με χαλαρώνει κιόλας. Μετά από μερικές ώρες λογαριασμών ή γραψίματος, είναι όαση.
Αυτό που με κουράζει (πολύ) είναι ότι πρέπει να σκέφτομαι (συνεχώς) τι ΔΕΝ έκαναν ή τι ΘΑ ξεχάσουν οι άλλοι. Με ενοχλεί. Αυξάνει την πολυπλοκότητα και όλοι ξέρουμε ότι το (ένα) νευρόνιο δεν φημίζεται για την κράση του.
Άλλο ένα που με πειράζει πολύ είναι ... ότι με πειράζει να φωνάξω! Και καμμιά φορά, μία φωνούλα ή λίγη αυστηρότητα είναι αρκετή. Κάνει την διαφορά. Το ξέρω αλλά ... όόόχι, αντί να φωνάξω (αυτοπροστασία) κάνω ότι ΔΕΝ ή ΔΕΝ ΘΑ οι άλλοι. Ήσυχα. Γενικά.
Σήμερα, με έπιασε η κακία όμως. Κοιτάζα τον Ινδένιο, πως κινείται στο εργαστήριο, τι κάνει. Καλό παιδί (λέμε τώρα, δεν είναι και μπέμπης), και όντως θέλει να τα κάνει όλα, έχει την διάθεση αλλά ... jeeesus πρέπει να του τα θυμίζεις ανά βήμα. Όχι : "φέρε σε παρακαλώ^* το δείγμα από το ψυγείο για να κάνουμε την μέτρηση που ξέχασες από προχτες" αλλά : "πήγαινε, σε παρακαλώ στο ψυγείο, άνοιξε την πόρτα, το δείγμα σου είναι εκεί, μην πάρεις το άλλο δείγμα που μοιάζει, μην ξεχάσεις να ξαναβάλεις το μηχάνημα να δουλεύει και να κλείσεις και την πόρτα, ευχαριστώ"^* ... Κουραστικό. Επίσης, για net freak είναι εντυπωσιακό πόσο σιχαίνεται οτιδήποτε -εργασιακό- έχει να κάνει με υπολογιστές ... όλα ... από την αρχή κάθε φορά... Κουραστικό επίσης ... [Ωραίο αυτό το blog. Πολύ μου αρέσει, εξομολογείσαι τις κακίες σου και παίρνεις άφεση!]
Λοιπόν, σήμερα ο Ινδένιος είχε deadline. Από εμένα. Τον είχα προειδοποιήσει 3 εβδομάδες τώρα ότι έπρεπε να έχει ετοιμάσει μία παρουσίαση. Δεν ήθελε να το κάνει;;; Μπα, δεν το πιστεύω καθόλου αυτό. Δεν υπάρχει "δεν θέλω" στην κουλτούρα του (ενώ στην κουλτούρα του Γαλλωδιού και τη δική μου υπάρχουν πολλά). Το απώθησε εντελώς από το μυαλό του γιατί δεν του άρεσε. Τι και αν εγώ καίγομαι και είναι η δική του δουλειά;;; Αφού δεν του αρέσει. Του το θύμισα στις 2 εβδομάδες, στην μία εβδομάδα και προχτές. Σήμερα όχι. Τον κοίταζα να χαζεύει στο δίκτυο με τις ώρες και το αποφάσισα : την Δευτέρα θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα του βάλω τις φωνές (την Κυριακή βέβαια θα την έχω ετοιμάσει από μόνη μου την #$@-παρουσίαση)... [ΟΚ, τα είπα, ηρέμησα, μέχρι την Δευτέρα σιγά μην βάλω φωνή. Πάνε οι εποχές που δεν σήκωνα μύγα στο στιβάνι μου :(((]

Καλησπέρα
[-μείον αρκετούς and going down :)
το χιόνι λειώνει,
μπότες ακόμα απαραίτητες]

^*Σαν τα McDonalds είμαστε σε αυτό το εργαστήριο. Δεν έχω ακούσει ποτέ φράση χωρίς τουλάχιστον ένα παρακαλώ ή ένα ευχαριστώ.