παράξενο ...

... πως μερικά πράγματα έχουν τον τρόπο τους να γίνονται αλήθεια. Μπορεί να προσπαθήσεις να τα κάνεις αληθινά, να τα προγραμματίσεις, να τα σκεφτείς (όσο μπορεί το νευρόνιο) ... δεν έχει σημασία ... αυτά γίνονται αλήθεια όταν έρθει η ώρα τους!
Έπρεπε να έχω μιλήσει στο Γαλλώδι καιρό τώρα. Το ανέβαλα. Λίγο γιατί δεν ήξερα αν μπορούσα να του εξηγήσω πως έχει η κατάσταση χωρίς να περάσουμε πρώτα από το στάδιο του πανικού (μετά, ήξερα ότι θα αντιμετώπιζε την κατάσταση πιο ήρεμα και ώριμα από εμένα), λίγο επειδή φοβόμουν ότι θα τον απογοητεύσω. Άντε, ίσως και λίγο επειδή δεν ήθελα να με ακούσω να το συζητάω σοβαρά.
Μια ιστορία 3 χρόνων (και... αν την πάρει κανείς από την αρχή της), μια προσφορά ανοικτή 1 χρόνο, αναμονή και καθυστερήσεις 1 χρόνος, υπογραφή τον Δεκέμβρη, "άδεια" από την σημαία ένας χρόνος ... ένα γράμμα παραίτησης που έφυγε από τα χέρια μου χτες. Ε λοιπόν, σήμερα έγινε πραγματικότητα. Μέχρι χτες, για εμένα ήταν ακόμα ... virtual. Δεν συνέβαινε.
Το ξέρω ότι το είχα αποφασίσει. Το ξέρω ότι έκανα (σχεδόν οργανωμένα μπρρρ) όλες τις σωστές κινήσεις. Δεν είχε κλείσει όμως. Ή μάλλον εγώ δεν είχα νοιώσει ότι ήμουν εντάξει με τις υποχρεώσεις μου. Και οι υποχρεώσεις μου είναι ακόμα εδώ. Όχι εκεί...
Καφές νούμερο 6 (ή 7), δυό κούπες τεράστιες, το Γαλλώδι στο γραφείο μου.
"Πρέπει να μιλήσουμε, καφέ;;;"
"Funny, it seems that we always have to talk THIS day!"
:) Πέρυσι (μια μέρα διαφορά, έκανε λάθος... ευτυχώς υπάρχει και το blog!) στο ταξίδι της επιστροφής μας από το νησί μου ανακοίνωσε ότι θα γινόταν πατέρας. Με άγχος. Πολύ άγχος ... δεν ήξερε αν θα το έβλεπα λιονταρίσια (δεν με ήξερε)... Δύο χρόνια πριν, την ίδια μέρα, ξεκινούσε την δουλειά. Με άγχος. Ήταν χαμένος... Χαζές συμπτώσεις! Παράξενο όμως, εφέτος είχα το άγχος εγώ... Κακώς. Γιατί εγώ, τώρα, τον ξέρω!
Ο καφές ήταν απόλαυση. Και η συζήτηση. Don't get me wrong, είμαι εντυπωσιασμένη με το πως αντιμετωπίζει πλέον την χημεία ΤΟΥ (γιατί μόλις φύγει από το γραφείο μου, την κάνει όντως δική του) αλλά ... είμαι περήφανη για το πως αντιμετωπίζει πλέον τα πράγματα. Πιο ώριμα και πιο ειλικρινά απ'ότι θα μπορούσε ποτέ κανένας να του διδάξει (πολύ περισσότερο εγώ). Του εξήγησα ότι έχουμε ένα χρόνο. Γιατί και πως πάω πίσω (και τις συνθήκες :(). Ότι εκείνος θα τελειώσει εδώ στην pretend μαζί μου ακόμα και αν δεν είμαι physically εδώ, ότι θα έχει τελειώσει τα πειράματα ήδη όταν φύγω κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ. Του εξήγησα ότι τα έχω φρονίσει όλα. Δεν ρώτησε, ήξερε και ότι τα έχω φροντίσει όλα και ότι θα είναι "ασφαλής" εδώ. Ζήτησε μόνο να προσπαθήσουμε να έρθει μαζί μου :) οικογενειακώς :)))) Θα αισθάνεται είπε πιο ασφαλής, αν υπάρχει κάποιος πιο χαοτικός από τον ίδιο κοντά του :))
Νow it is true, counting down: 01.01.08 ...

phew ...
[μυρίζει χιόνι...
:) να θυμάμαι το πρωΐ να κοιτάξω τις πινακίδες...]