στιγμές

Παρατεταμένη ησυχία στο Al Dente ... Οι λέξεις που δεν θέλεις να γράψεις για να μην τις ακούσεις καν εσύ. Η λογική του όσο κάτι δεν λέγεται, δεν γράφεται, δεν είναι και αλήθεια ... ΧΑ!
Το ταξίδι μου στην pretend έκανε τις συγκρίσεις ανάμεσα στους δύο κόσμους, πιο έντονες. Τόσο έντονες που τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν έχουν -όπως δεν είχαν ποτέ- καμμία σημασία. Πιο ακριβό / πιο φτηνό, πιο όμορφο / πιο άσχημο, ζέστη /κρύο, οργάνωση /χάος, διάθεση / αδιαφορία. Καμμία (με 2 μ) σημασία. Σημασία τελικά έχει που αισθάνεσαι ότι είσαι "εσύ", που δεν χάνεις τον εαυτό σου, που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να κάνεις την καθημερινότητά σου ευχάριστη. Σημασία έχει που νιώθεις ότι όλα γίνονται απλά και αυθόρμητα. Ανεξάρτητα αν είναι ευχάριστα ή όχι. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο ή τους ανθρώπους του, έχει να κάνει με το πώς τα αντιλαμβάνεσαι εσύ. Δεν υπάρχουν γενικεύσεις, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος και δεν υπάρχει -δυστυχώς- κανόνας. Ο κακομαθημένος εαυτός σου ακούει μόνο την καρδιά και το ένστικτο, το νευρόνιο φωνάζει άδικα.

Having said that, το τέλος της ιστορίας με το Γαλλώδι (ξέέέέερω πια, για το Γαλλώδι θέλατε να μάθετε) ήταν όπως και οι "καθημερινότητές" μου στην pretend. Απλό. Αγχωθήκαμε και τρέξαμε. Πολύ. Μερικές φορές αδικαιολόγητα πολύ. Το κάναμε όμως με καλή διάθεση όλοι οι εμπλεκόμενοι -και ήμασταν πολλοί αυτή τη φορά- και με καλές προθέσεις. Ίσως για αυτό και όλο το άγχος -είναι μεγαλύτερο το άγχος της "ευθύνης". 10 μέρες μετά, η "αυλαία" για το Γαλλώδι είναι σαν τις παλιές αγάπες -άφησε μόνο καλές στιγμές. Οι στιγμές που ήθελα να του βγάλω τα νυχάκια (ένα-ένα, σιγά και βασανιστικά) γιατί δεν ήταν -από το άγχος- ΤΟ Γαλλώδι, εξατμίστηκαν. Έμειναν οι στιγμές που ένοιωσα περήφανη, οι στιγμές που το Dr-πλέον-Γαλλώδι "ξεχάστηκε" και μετέδωσε στο κοινό του όλο αυτό τον ενθουσιασμό που είχε για τα γυρινάκια μας τόσα χρόνια, οι στιγμές κόλλησε από συγκίνηση, οι στιγμές που δεν ήξερα εγώ πως να χειριστώ τον κόμπο στο λαιμό, οι στιγμές που οι συνάδελφοί μας ήταν εκεί για εμάς με κάθε τρόπο και με πολύ πλατύ χαμόγελο. Δεν νομίζω ότι θα άλλαζα τίποτα τελικά. Ούτε το άγχος.

"It was terrible, I totally blew up the questions ... ??? ... " ... Η πρώτη φράση του DrΓαλλώδι ΜΕΤΆ/ Ερωτηματικό στο βλέμμα, ένταση ακόμα και κούραση, τα πρώτα δύο ποτήρια σαμπάνιας στο χέρι. Οι καλεσμένοι μας περίμεναν το ... πατροπαράδοτο σήμα από τον νέο διδάκτορα και το αφεντικό του για να ορμήσουν στην κάβα ... (Γαλλοκάβα, βεβαίως-βεβαίως ... Δύο δύο τα περνούσε τα μπουκάλια από τα σύνορα εβδομάδες τώρα) ...
Κόλλησε στις ερωτήσεις, αυτό είναι αλήθεια. Φρικτά. Μετά από μια καταπληκτική παρουσίαση, δεν ήταν ικανό από την ένταση να καταλάβει καν την ερώτηση. "You did great, Doc! You gave an excellent presentation and that's what matters. Everyone saw how much work you did and I was really proud of you ... - κενό /παραλαβή ποτηριού /τσούγκρισμα - ... ooooooof course ... - :) χαμόγελα εκατέρωθεν, περίμενε την συνέχεια- you DID blow up ALL the questions (including the "what's-your-name" question) so ... kiss your boss, take off that Frenchie tie, drink a couple of champagnes and and yes- you can go rock the questions with the jury now. That's what you were basically asking, wasn't it?". "Yep" Έτσι απλά η αυλαία για εμένα. Όση αυτοπεποίθηση του έλειψε εμφανίστηκε μαγικά και ο νέος Γαλλω-συνάδελφος :) έδωσε και το υπόλοιπο της "παράστασης" με κέφι μεταξύ κρασιού και λαχταριστά βρωμερών τυριών ...

Λεβεντογέννα, 10 μέρες μετά. Γενικότερη σιωπή και παρόλα αυτά ... σαν να έφυγε ένα βάρος από μέσα μου. Δεν χρειάζεται να βάλω πράγματα σε κούτες -τώρα, δεν θα φυτέψω όμως και ελιές -ακόμα ... Just a little while longer. Κάθε απόφαση χρειάζεται την ηρεμία της και την πολυτέλεια του να μπορείς να την πάρεις. Άλλωστε, σήμερα (ξανά) ξεκίνησα τις βουτιές στο μπλε. Να στεγνώσουν τα μαγιό και βλέπουμε ...

Καλησπέρες
[Νερό δροσερό για τους ... "επισκέπτες",
αναζωογονητικό,
μπούζι για τους ιθαγενείς" :)))) !!!]