version

"I never lied to you, I have always told you some version of the truth."

Harry (Αααα βρε Harry!),
"Something's Gotta Give" (2003)

Την θυμήθηκα την φοβερή φράση χτες ... Έσβησα πολλάάάά version του σημερινού post σήμερα. Έσβησα όόόόόλα τα version της καινούριας μου πραγματικότητας γιατί βαριέμαι τον εαυτό μου όταν παραπονιέται χωρίς να δίνει και την λύση ή όταν σιωπά για να μην μιλήσει.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ πλέον να βλέπω τα μικρά και μεγάλα -αλλά καθημερινά- προβλήματα με καλή διάθεση, σαν γραφικά, σαν μεμονωμένα. Ίσως ο σημερινός διάλογός μου με -ανώνυμο πάντα- υπάλληλο του Εθνικού μας Τηλεπικοινωνιακού φορέα να ήταν κωμικός στο χαρτί (ή την οθόνη for that matter). Αν ήμουν στην pretend αυτόν θα μετέφερα, γιατί θα ήταν μια μεμονωμένη ταλαιπωρία μέσα σε μια γενικότερα ήρεμη κατάσταση. Κάτι ξεχωριστό. Εδώ όμως δεν είναι, και η γεύση που αφήνει σε εμένα πλέον είναι πικρή.
Πιστεύω (ή θέλω να πιστεύω) ότι πάντα υπάρχει μια λύση (που δεν απαιτεί χρήση πυρηνικής ενέργειας) για να να ζει κανείς ένα version του ΚεντροΕυρωπαϊκού Zen, χωρίς αυτό το άγχος και την ταλαιπωρία που νοιώθω όλο αυτό τον καιρό. Απλά εγώ, τώρα, δεν μπορώ να την βρω. Έτσι;

Καλησπέρα
[Νοτιάς,
ακούσια απομόνωση,
καθόλου ενέργεια]

Έπρεπε να μεταφέρω και το Zen κάπως;