Μουσακάς κ.α.

Δευτέρα πρωΐ, ΜΕΤΑ την δυνατή βροχή, στο Ίδρυμα. Ατμόσφαιρα καθαρή και -επιτέλους- ελαφριά, δειλός ήλιος, απόλυτη ησυχία (music) και ηρεμία (τουλάχιστον για μισή ώρα ακόμα) : Η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας!

Τι λέει η εβδομάδα μου;;; You don't want to know!!! Φωνές μάλλον που δεν κατάφερα να βρω εισητήρια για Λεβεντογέννα, αλλά δεν το σκεφτόμαστε αυτό για λίγο ακόμα. Και εξετάσεις, αυτές τις γνωστές τις προφορικές, που κρατάνε όλη μέρα, αλλά και αυτό δεν το σκεφτόμαστε ακόμα. Και Ινδένιο με τις απαιτήσεις του, αλλά αυτό επιλέξαμε να το κάνουμε σταθερά delegate, και άλλα τέτοια...
Προς το παρόν καφές νούμερο 3, ανοικτά παράθυρα να μπαίνει η δροσούλα και για μισή ώρα ακόμα σχεδόν ΣΚ ...

Καλημέρα
[Γυαλιά ηλίου,
και να θυμόμαστε ΣΚ σε μόλις 5 μέρες]

ΑΣΧΕΤΟ...
@ Είναι γνωστό ότι για όόόόόόλα όσα μας συμβαίνουν... φταίει η μητέρα μας. Εντελώς-κατά-γνωστό... Το ΣΚ έλαβα ένα από τα γνωστά πακέτα-επιβίωσης ... Η μάδερ δεν σταμάτησε ποτέ να στέλνει τέτοια πακέτα, όσο και αν άλλαξε κατά καιρούς η επαγγελματική μου κατάσταση ή (ακόμα πιο συχνά) το μέρος που ζω ... Δεν σταμάτησε ποτέ ΑΦΟΥ της παραπονέθηκα that is (μιλάμε για 20 χρόνια πριν τώρα, μην μπερδεύεστε, δεν ξέρω καν γιατί το θυμάμαι σήμερα)... Όλες οι άλλες μάδερ έστελναν μουσακά στα ξενιτεμένα τους ... Η δική μου βαριόταν τον μουσακά ακόμα και στο σπίτι ... και επίσης δεν είχε καταλάβει ότι έφυγα (το κατάλαβε πολύ ΠΟΛΥ μετά) ... χρειάστηκε να παραπονεθώ για να φτιάξει μουσακά και να τον στείλει! Totally exotic!!! Είπαμε, μουσακά δεν τρώγαμε συχνά σπίτι ΚΑΙ γιατί βαριόμασταν (αν δεν τον έφτιαχνε ο φάδερ δεν ασχολιόμασταν) ΚΑΙ γιατί είχα κυρήξει πόλεμο στις μελιτζάνες εκείνη την εποχή...
Μετά την πρώτη εκείνη έκφραση μητρικής στήριξης η μάδερ το φιλοσόφησε. Να ξαναπαραπονεθώ για μουσακά δεν υπήρχε περίπτωση, δεν μου άρεσε (τότε) to start with, να ξαναπαραπονεθώ όμως για δέμα: δεδομένο. Άρχισε να βάζει λοιπόν ό,τι νόμιζε ότι θα μου άρεσε και χρειαζόμουν πραγματικά : καφέ (σοβαρολογώ), κουλουράκια του Τούρκου (μεγάλη ιστορία), τα αγαπημένα μου αφρολουτρα (μεγάλο κόλλημα), χαζολοϊδια, μικρά gadgetοειδή και άλλα τέτοια.
Με τα χρόνια το μόνο που άλλαξε ήταν η επαγγελματικότητα της συσκευασίας και το γεγονός ότι το κατάλαβε: έφυγα! Τα δέματα έχασαν την πρακτικότητά τους και άρχισαν να έχουν και πράγματα που θεωρούσε ότι έπρεπε να έχω (άλλο ποστ αυτό, χρειάζεται ξεχωριστός ειδικός...) ... Κάθε δέμα μια ιστορία από μόνο του, σχεδόν ένοιωθες την διάθεσή της! :))))
Το εντυπωσιακό όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι όσες φορές μου έστειλε ρούχα (ω, ναι) δεν έκανε ποτέ, ΠΟΤΕ λάθος το νούμερο. Και έχει τύχει να μην βρεθούμε για πολύ, πολύ καιρό. Να μην ξέρω εγώ το νούμερο ... Η αδελφή μου, on the other hand, έκανε πάντα λάθος το νούμερο ανάλογα με το πόσο με συμπαθούσε: Αν με συμπαθούσε πολύ μου έστελνε κάτι size-2, αν είχαμε μαλώσει :) μου έστελνε size 24... Δεδομένο ότι ΠΟΤΕ δεν φόρεσα κάτι από την αδελφή μου!
Ξέφυγα ... (what's new?) ...
Το άλλο δεδομένο στην δική μου μάδερ είναι ότι τα έχει καταφέρει να είναι πάντα πολύ πιο προοδευτική fashion-wise (και otherwise αλλά αυτό δεν το δείχνουμε παρά μόνο όταν τα πράγματα είναι πολυ σοβαρά για να μην πληγώνεται ο φάδερ) ΚΑΙ από τις δύο της κόρες.

του μπι κοντίνιουντ...
(καταραμένο μισάωρο...)