γιατί ...

Ήθελα να γράψω πολλά για τα δέματα της μάδερ, και τα περιεχόμενά τους ανάλογα με την εποχή και ένα σωρό άλλα τέτοια ... Ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου το δέμα που έλαβα το Σάββατο και μάλλον θα πήγαινε μακρυά η βαλίτσα ... (ατελείωτα τραγελαφικά -ενίοτε γλυκύτατα embarrassing- δεματο -περιστατικά over the years)
Τα δέματα της μάδερ όμως δεν φεύγουν (και κατά τα φαινόμενα δεν μειώνονται κιόλας), θα επανέλθω λοιπόν. Αυτή τη στιγμή έχει προτεραιότητα (μοναδική) άλλος. Η αδελφή που μου αγοράζει ρούχα πάντα στο λάθος νούμερο...
Άλλες δύο φορές στη ζωή μου (ό,τι άλλο και αν έχει συμβεί, όσο δυνατό και έντονο και αν ήταν), χτύπησε το τηλέφωνο και σταμάτησε -για λίγο- ο χρόνος. Προσμονή και ανησυχία. Οι μοναδικές στιγμές που ξέρεις ακριβώς ΓΙΑΤΙ επιλέγεις να γυρίσεις πίσω ... Χαζοκουβέντες στο τηλέφωνο, άτσαλες, δεν χρειάζονται ούτως ή άλλως, ευχές και μετά ησυχία μέχρι να ξανααναπνεύσεις.

Καληνύχτα
[πολλά ΠΟΛΛΑ χαρτομάντηλα και
ΧΩΡΟ στο @#:΅!κινητό!!!]

@ Σιγά μην τα κατάφερνα να κοιμηθώ νωρίς όπως προγραμμάτιζα ... Ξέρω άλλωστε πολλούς που αποκλείεται να κοιμηθούν σήμερα.
Αναμνήσεων άσχετη (φυσικά) συνέχεια, αφιερωμένη εντελώς στον κακό-γλυκύτατο Καμηλιέρη μας, ξέρει αυτός γιατί! [καφές νούμερο 10 ή 12, όχι ο τελευταίος]

Ομόνοια, 30 ^οC, baby-shopping, μία εβδομάδα ακριβώς πριν ... Η Κ_Ε (kinder-έκπληξη) με την λίστα της, η θεία με τις λίστες της, ο ανηψιός με τα δίκαια αιτήματά του (εγώ-πότε-σσα-παίτσω;;; Ζεν είμαι παιζακι εγώ;), ζέέέέστη ... Αν περνούσε από το χέρι μου θα ψωνίζαμε στο Τόκυο, εκεί μπορείς να μετακινηθείς από κατάστημα σε κατάστημα χωρίς ποτέ να χρειαστεί να βγείς στην επιφάνεια. {Υπόγεια, η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά τον καφέ και το πλυντήριο (η λογοδιάρροια για τον γνωστό λόγο, μην δίνετε σημασία, θα περάσουν οι ώρες)}. Δεν περνούσε όμως από το χέρι μου. Η K-E, duracel και αποφασισμένη ... κατά τις 2 το απόγευμα (σε 4 ώρες πετούσα πάλι), φορτωμένη εγώ με τις τσάντες (γιατί δεν ήθελε και να τα στείλουμε, πως θα τα θαυμάζαμε το βράδυ;;; Σιγά μην μας ξαναμιλούσε η μάδερ... Λογικό...), ο μικρός μπουκωμένος κουλούρι για να μην παραπονιέται, περνάμε μπροστά από το ταχυδρομείο και όλο θράσσος δηλώνει ότι έχει να πληρώσει και κάτι λογαριασμούς ... ταπ ταπ ;;; Ναι ... Πάνω που την στόλιζα (ξενόγλωσσα για να μην καταλαβαίνει το ανήλικο), μπαίνει αποφασιστηκά μέσα, παίρνει αριθμό : 300 ... Κοιτάει χαμογελαστά την οθόνη: 450 και βάλε... ταπ ;;; κρύος ιδρώτας, εγώ... ΚΑΙ ταύρος, εγώ, χίλιες φορές την ρώτησα αν ήθελε να κάνω κάτι εγώ για να μην ταλαιπωρείται ... Καμμία σημασία (η φωνή της εμπειρίας όπως κατάλαβα μετά). Πηγαίνει στο πλήθος, τουρλώνει κοιλιά και ταυτόχρονα ακούγεται και η φωνή της υπαλλήλου:
"Η κυρία, θα ήθελε να κάνει κάτι πριν γεννήσει;;; Καλά αδερφή δεν έχετε, μητέρα, να σας βοηθήσουν με αυτές τις δουλειές;;;;;;" Χρόνος εξυπηρέτησης νέο Πανελλήνιο ρεκόρ και ναι, απάντησε "Πως δεν έχω αδελφή, να, εκεί είναι" ταπ ταπ ταπ... Με μια φράση μου ξεπλήρωσε όλα τα δανεικά δεκαετιών ταλαιπωρίας...
Βγαίνοντας έξω η Κ_Ε-duracel-τώρα-μιλάει-η-πείρα μου ανακοινώνει : Για το ταξί θα κάνουμε το εντελώς αντίθετο: θα μείνω μακρυά με το παιδί να μην φαίνομαι και θα περιμένεις εσύ! Με τέτοια κοιλιά κανένας ταξιτζής δεν πάει στο ποτάμι!