Ντομινο 1

Δούλευα την ιστορία στο μυαλό μου με τις λέξεις που σκαρφίστηκε ο Μάρκος

"κοντυλοφόρος, μουσακάς, καλομοίρα,
υποδήματα, έωλα"

... :) χμμμ (Μάρκο...γρουμφ!) ... Καφές νούμερο 3 (!) και αλλαγή πλεύσης (για να αποφύγω να κρίνετε το ανύπαρκτο συγγραφικό μου ταλέντο):
Η μέρα μου τελειώνει χωρίς κοντυλοφόρο -ηλεκτρονικά, με καλτσάκια χνουδωτά αντί για τα -ξεκούραστα είναι αλήθεια- υποδήματα που με στήριξαν όλη μέρα, με την μυρωδιά ενός γρήγορου TV dinner αντί για μουσακά και ένα σωρό έωλα επιχειρήματα από το ηρωικό νευρόνιο για να με πείσει να μην ανοίξω ξανά τα χαρτιά. Όχι επειδή το θέλω αλλά επειδή δεν πιστεύω σε καλόμοιρους ανθρώπους, η αναποδιά που μας έτυχε τις προηγούμενες μέρες, δεν θα αναστραφεί μαγικά ...
;)

Καληνύχτες
[μερικά ΣΚ είναι απλά πολύ μικρά
και μερικές Δευτέρες ... παγίδα!]

Το βιβλίο σκονισμένο, ανοικτό, η φράση "ρητέον δε όμως ει και έωλα δόξω λέγειν"* υπογραμμισμένη, ο κοντυλοφόρος δίπλα -όπως ακριβώς τα είχε αφήσει ο πατέρας του. Χαμογέλασε, μάλλον είχε απελπιστεί να ψάχνει επιχειρήματα στους αρχαίους για να τον πείσει. Τόσα χρόνια μετά, όλα όπως τα άφησε εκείνος, άθικτα, απείραχτα, ασυνέχιστα. Ίσως και να είχε δίκιο τότε που προσπαθούσε να τον πείσει να ακολουθήσει τον δρόμο του: "Υποδήματα Καπετάνιος και Υιός". Τέσσερεις λέξεις όλο το όνειρο του πατέρα. Και τον απογοήτευσε. Κυνήγησε το όνειρο. Καλομοίρα η ζωή του, δεν έχει παράπονο αλλά ... τρέξιμο, αγωνία, ανασφάλεια. Του έλειψαν τα απλά καθημερινά της ζωής του πατέρα: Η ρουτίνα, το σταθερό ωράριο με το μεσημεριανό φαγητό να δεσπόζει στις 2 -τις καλές μέρες με μουσακά, η συνήθεια... Αυτό ακριβώς δεν καταλάβαινε τότε, αυτό του έλειψε : η ηρεμία της συνήθειας. Είχε χρόνια να περάσει από το μαγαζί. Έμεινε όπως το είχε αφήσει εκείνος, με τις επιλογές του ανοικτές ακόμα πάνω στο τραπέζι να τον περιμένουν.

* Λουκιανός: "πρέπει να το πω, κι'ας φανώ ότι λέω απερισκεψίες/σαχλαμάρες"

Λέξεις και συνεχιστές αύριο!