Πίστα #2. Κέρματα

12 και κάτι και το ηθικό ακμαιότατο (το Αλσατικό φαΐ είναι φανερά παραισθησιογόνο). Με το επαγγελματικό μου ντύσιμο (που σημαίνει ελαφρύ ποκαμισάκι και ψηλοτάκουνη μποτίτσα μχ), τον Θανάση και τα χαρτιά μου στον ώμο, το γυαλί ηλίου ακόμα στο μαλλί εγκαταλείπω τον σταθμό για να βρω το super-Γαλλόδοχείο των ονείρων μου. Συνήθως δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ, είναι δίπλα στον σταθμό. Μμμμμμ ... Τίποτα, εκτός από μαύρο σκοτάδι και τους περιστασιακούς πιτσιρικάδες που γυρνάνε σπίτι τους για νανάκια. Φτάνω στην πλατεία: ταμπέλες προς Hotels!

To make a looong story short έπαιξα το "κυνήγι του ξενοδοχείου" για 5-6 χιλιόμετρα στις εξοχές και τα σκοτάδια και τις ανηφόρες (πολλές ανηφόρες) πριν αποφασίσω να γυρίσω στον σταθμό ... όπου και βρήκα 2 από τα 3 πολυδιαφημισμένα ξενοδοχεία της περιοχής!!! Ακριβώς απέναντι. Κλειστά και σκοτεινά, για αυτό δεν τα είχα δει στην αρχή ... ταπ. Ναι αλλά, ηθικό ακμαιότατο, δεν το ταράζει μια μικρή αναποδιά.
01:00 περίπου κατάφερα να βρω taxi, 01:15 κατάφερα και να εξηγήσω στον έκπληκτο οδηγό (δεν πρέπει να είχε ξαναβρεί πελάτη βράδυ) τι ήθελα: το 3ο ξενοδοχείο, 01:45 ήμουν και πάλι στο σταθμό. Οι 3 ξενοδόχοι της περιοχής πρέπει να έκοβαν την πίτα τους ή κάτι ... γρουμφ.
01:15 ... ταπ ... Η αίθουσα αναμονής κλειστή, τα τσιμεντένια παγκάκια παγωμένα και άβολα ... το ελαφρύ πουκαμισάκι λίγο, ο Θανάσης πάχυνε. Σκοτάδι. Ακόμα και τα φώτα του σταθμού είναι χαμηλωμένα... ταπ ...
01:30 ... Κανένα πρακτορείο ενοικίασης αυτοκινήτων δεν διανυκτερεύει ... Το (ένα) βενζινάδικο κλειστό ...
01:45 ... Η ψηλοτάκουνη μποτίτσα με ενοχλεί. Και ο Θανάσης ... Και το σακάκι δεν ζεσατίνει, τα γυαλιά ηλίου έχουν απομακρυνθεί από ώρα ... Και τα μηχανήματα στο σταθμό με ενοχλούν: όλα λειτουργούν με κέρματα, κανένα δεν πουλάει καφέ... Κέρματα: 3 pretend νομίσματα και 2 ευρωνομίσματα (ε, ναι, άδειασα την τσάντα) ... Φυσικά τα κρατάω ... για ώρα ανάγκης (να δω τι θα κάνω τις τσίχλες στην ώρα ανάγκης αλλά πλέον τίποτα δεν φαίνεται απίθανο). Αυτό που μου φαίνεται απίστευτο είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος, ότι θα πρέπει να μείνω στον σταθμό. Δεν έχει κάτι που να με φοβίζει ο σταθμός (ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος, να περάσει καμμιά αγελάδα;;;) αλλά ... άλλες 4 ώρες ;;; Στο παγκάκι ;;; Και το κρύο ;;; Και αν περάσει και κανένας γνωστός, που λέει και η μάδερ, θα καταστραφεί το ιματζ μου... ταπ ;;;
Για να συγκεντρωθώ περπατάω ασταμάτητα.

Λίγο μετά τις 2: Τραίνο στον σταθμό :))))))

to be continued
[σιγά μην τελειώνει εδώ!]