αργία

Πασχαλιάτικος καιρός (με δόντια), καφές νούμερο 3, αργοπορημένη στο Ίδρυμα και ... σχεδόν μόνη στο Ίδρυμα. :) Από τις λίγες μέρες που έχω πια ησυχία. Χωρίς τους συνεργάτες μου that is. Το group μεγάλωσε και οι απαιτήσεις μεγάλωσαν ανάλογα.

Σε αυτή την παλιοδουλειά, περνάμε πολύ καιρό να σχεδιάσουμε ερευνητικά προγράμματα, να τα γράψουμε και -κυρίως- να βρούμε λεφτά ώστε να μπορέσουμε να τα στήσουμε (meaning να κάνουμε την γραμματέα, τον λογιστή, τον τεχνικό, καμμιά φορά τον αχθοφόρο, τον διαπραγματευτή, την διαχείριση και άλλα τέτοια συναρπαστικά). Στόχος είναι να κάνουμε την ιδέα πραγματικότητα. Έτσι προσπαθούμε (-ελπίζουμε γιατί είναι Lotto τελικά) να προσλάβουμε το κατάλληλο άτομο για την κατάλληλη θέση και αφού καταφέρουμε να νικήσουμε την γραφειοκρατεία και να το εκπαιδεύσουμε, ελπίζουμε πως είναι ώρα να ξεκινήσουμε να παρακολουθούμε πως δουλεύει το υπέροχο μυαλουδάκι του και πως χειρίζεται την ιδέα μας. Η διαδικασία είναι καμμιά φορά εξαιρετικά αποδοτική (σχεδόν αναζωογονητική βλ. Γαλλώδι) και άλλες φορές (τις περισσότερες) τουλάχιστον απογοητευτική (Πονοκέφαλος). Αλλά έτσι είναι. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές, παρασύρεσαι από τον ενθουσιασμό σου και χάνεις την ευκαιρία να απογοητευτείς.
Είναι όμως και οι φορές που είσαι κουρασμένος και έχεις ένα τρισεκατομμύριο υποχρεώσεις να σε κυνηγούν (αδυσώπητα) και τότε εμφανίζεται ο συνεργάτης μπροστά σου (you start to scare me guys), σε κοιτάει με μια προσμονή στα μάτια ή ενθουσιασμό, θέλει να συντονιστείς αυτόματα (τι άλλο μπορεί άλλωστε να έχεις στο μυαλό σου;;;) και θέλει να του λύσεις όλα του τα (ερευνητικά mostly) προβλήματα σβέλτα και με μια λέξη ή να μοιραστείς την χαρά του.Και τότε, η μοναδική αντίδραση του μοναχικού νευρονίου είναι: "Πάλι εσύ ;;; Τι θέλεις από εμένα;;; Σε ξέρω ;;; Με νοιάζει(ς) ;;;"
Εκεί ήμασταν χτες. Μια μέρα αποτοξίνωσης πάντα βοηθάει! :)

Καλημέρα
[αυγά αύριο
οι παραδόσεις απαγορεύουν σήμερα :)]