βερύκοκο

Στο καινούριο μας deadline, άγχος θα έπρεπε να έχει το Γαλλώδι ... Εκείνο μετράει πια μέρες/ώρες πριν το κείμενο δοθεί στους "σοφούς" και λίγες εβδομάδες πριν βρεθεί σε ένα "θέατρο" εξεταζόμενο από επιτροπή και κοινό ...
Και ενώ το άγχος του είναι πλέον κωμικά πέρα κάθε αμφισβήτησης (ιδιαίτερα μετά από την δραματική εξέλιξη που είχαν τα freenglish του τις τελευταίες εβδομάδες) και είναι και από αυτά τα άγχη που είναι προσωπικά και δεν μεταβιβάζονται, με διάφορους τρόπους κατάφερε να γίνει και δικό μου και να με καταπιέζει φρικτά.
Π.χ. με πιέζει (ΠΟΛΥ) αυτές τις μέρες με ένα κείμενο που δεν είναι αντάξιο της Αυτού Γαλλωδικότητάς του (και της δουλειάς που έχουμε κάνει) ... και φυσικά το κείμενο δεν μπορεί να φύγει από τα χέρια μου αδιόρθωτο. Θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στον αποστολέα και να ξαναματαγραφεί αλλά ... επέλεξα την κουρτίνα 2... Να' την αμέσως αμέσως η πίεση... 300τόσες σελίδες στην άψογη freenglish να μετατραπούν σε real text χτες ... Διαβάζω λέξη και κάνω γρουμφ (και το θέτω ΠΟΛΥ ευγενικά, έχω πολλές φορές σκεφτεί να χειροδικήσω).
Επίσης με πιέζει που κάνει σαν 4χρονο... :) Ειλικρινά όμως σαν 4χρονο ... Κουράστηκε στον Θανάση Νο Χ (σκότωσε Χ-1 στην πορεία), δεν μπορεί να σκεφτεί, μία ώρα για να καταλάβει τι του έγραψα στο κουτί, πονάει και το ποδαράκι του ... Ξύύύύλο ... Αυτό χρειάζεται και κρίμα που δεν είμαι εκεί. Τόσα συνέδρια, τόσες παρουσιάσεις, τόση προπόνηση, χάθηκαν;;;
ταπ ...
Και τελικά (ταπ ταπ ταπταπταπ), μετά από άπειρες ώρες δουλειάς και υπερβολή στο online babysitting αυτές τις τελευταίες μέρες, ίσως το μόνο που πραγματικά με πειράζει είναι που το Γαλλώδι μου και εγώ μετράμε ανάποδα :( Δεν μπορώ να μην είμαι περήφανη για τα προηγούμενα 3 και χρόνια. Η Αυτού Γαλλωδικότητα και εγώ τα βγάλαμε πέρα παλικαρίσια, χωρίς καμμία στήριξη σε ένα δύσκολο και περίεργο χώρο και ας είναι λίγες οι φορές που το παραδέχομαι ευθέως. Ρισκάραμε και οι δύο και παίξαμε στα ίσια τελικά με μεγάλες ομάδες ... not bad. Δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει μόνη. Δεν μπορώ και να μην νοιώθω κάπως (σαν peacock ένα πράγμα :) ) που η Γαλλωδικότητά του και εγώ φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε με αξιώσεις το απόλυτο maximum από την επιτροπή του (και για αυτό το περίσσιο άγχος, όλα πρέπει να είναι τέλεια) ... Αλλά ... όσο και αν χαίρομαι που τελειώνει έτσι αυτή η πορεία και που πλησιάζει ο καιρός να έρθει στην Λεβεντογέννα (και να του εξηγήσω επιτέλους τι σημαίνει βερύκοκο στη δουλειά ... ε, κάποιος πρέπει να στήσει το ρημάδι το εργαστήριο), στο επόμενο βήμα θα πρέπει να χωρίσουν οι επαγγελματικές μας πορείες. Και τότε ... γρουμφ... ποιον θα απολύω εγώ κάθε πρωί ... ε;;;;

night night
[γκρι όμως]