last exam

Οι τελευταίες μέρες, εβδομάδες είναι λίγο σαν την ομίχλη της pretend για το νευρόνιο. Οι συνεχείς μετακομίσεις, τα ατελείωτα ταξίδια, το πρώην σπίτι με την στρωματσάδα (αυτό με το μενίρ στην κουζίνα), το νέο σπίτι με τα κουτιά (αυτό με το μενίρ στο καθιστικό), το ξενοδοχείο αυτές τις μέρες (μενίρ πουθενά), τα τελωνεία, το πακετάρισμα και ξεπακετάρισμα και ξαναπακετάρισμα, τα preXmas apero's, τα preXmas dinners, τα "GoodBye and Good Luck" drinks (και όχι μόνο για εμένα) ... ουφ ... όλα μπερδεμένα, όλα ... just too much.
Σήμερα ο μεγάλος τελικός. Last working day στην pretend, last meetings, last exam, last boxes ... Η μέρα ήταν σχεδιασμένη μέχρι το τελευταίο της λεπτό να είναι super busy και highly emotional.
7:15 με 9:30 packing κλπ με όλο το group που δεν έχει σταματήσει λεπτό για περισσότερο από ένα μήνα τώρα. 9:30-10:30 last exam. 10:30 με 12:00 γραφειοκρατεία και shipping off the ... dangerous stuff (με την προσθήκη των ξεχασμένων προσωπικών αντικειμένων και του Xmas tree που πνίγηκε και δεν μπορούσα να μην αντικαταστήσω) ... 12:00-12:30 apero μετά σπιτικού foie grass (much of which was confiscated for personal use!). 12:30 με 13:00 μετακόμιση ξανά, αυτή τη φορά μετακομίσαμε το Γαλλώδι στο "μοναστήρι" (το σκοτεινό απομονωμένο δωμάτιο που καταλήγουν νέοι, ενθουσιώδεις ερευνητές για να γράψουν τα απομνημονεύματά τους). 13:00-14:00 επισκέψεις στα γραφεία των συναδέλφων για goodbyes όχι χωρίς το αναμενόμενο emotional φορτίο ... 14:00-16:00 καθάρισμα στο εργαστήριο. 16:00 off again for a fast drink with my group. 17:00 Γαλλώδι και KV down town για Xmas shopping και (more) alcohol. 19:00 πίσω στο εργαστήριο για τα δώρα και τα τελευταία αντίο. 19 και κάτι, αμηχανία, το Γαλλώδι δεν ξέρει πως να φύγει ...

Και δεν έκλαψα. Καθόλου. Ούτε όταν δάκρυσε ο τεχνικός και δεν κρατήθηκε η little Miss Sunshine. Ούτε όταν έλεγα αντίο στον άνθρωπο που από συνάδελφος έγινε φίλος και στήριγμα για το εργαστήριό μου σε δύσκολες στιγμές. Ούτε με τις ευχές των γλυκύτατων συναδέλφων. Ούτε όταν είπα στο Γαλλώδι μου ότι λέει κανείς στο Γαλλώδι του φεύγοντας. Τώρα ίσως λίγο. Τώρα που γράφω σε ένα άδειο γραφείο, δίπλα σε ένα πεντακάθαρο εργαστήριο, έτοιμο για τον επόμενο ένοικο του. Τώρα που ο μαραθώνιος σχεδόν τελείωσε και έχω μπροστά μου δύο μέρες εντελώς δικές μου: εγώ και η pretend. Τώρα που δεν ξέρω πως να κλείσω τον Θανάση και να φύγω.

On the bright side ... Δεν ξέρω πως κάνετε Χριστούγεννα εσείς, αλλά εγώ μόλις αποχαιρέτησα μια ολόκληρη οικογένεια με δώρα και ευχές και γέλια και δάκρυα και υποσχέσεις και μια απίστευτα soothing ζεστασιά μέσα στο κρύο... Ήξερα ΤΙ ακριβώς θα έκανε τον καθένα από αυτούς να χαμογελάσει, ήξεραν ΤΙ ακριβώς να πουν και να κάνουν. Δύσκολο όλο αυτό. Πολύ δύσκολο ... αλλά, αυτού του είδους η μελαγχολία έχει μια απίστευτη γλύκα -Χριστουγεννιάτικη.

Τελευταίο σημείωμα, μένει πάνω στο γραφείο, δίπλα στην μιμόζα :
Dear A.,
Welcome in your new lab. Blah blah blah...
Good luck with everything. I hope "pretend" will be for you as lucky as it was for me.
best wishes
KV

Καλησπέρες
[signing off from this lab ...]