σαν πικρή σοκολάτα

Στις 5 (05) στην Λεβεντογέννα, στις 8 στον "ΕλΒεν -μην -μου -χτυπάτε -τον -Θανάση", στις 11:30 pretend, στις 12:00 στο Ίδρυμα να κλείνω εισιτήρια για το επόμενο δρομολόγιο ... :) Ω ναι, έχει καταντήσει εντελώς surreal η κατάσταση. Το Γαλλώδι δεν ρωτάει πως ήταν -ξέρει, ρωτάει πόσο θα κάτσω αυτή τη φορά ... Δύο ταξίδια ακόμα ... 12 μέρες :(
Βροχή και στα δύο στρατόπεδα, πιο τσουκτερή εδώ και πιο εορταστική. Εκατομμύρια λαμπιόνια ... Τα δικά μου, από χτες στο άλλο σπίτι, αυτό της Λεβεντογέννας. Δεν έχει σημασία που δεν είμαι εκεί, καμμία. Καινούριο σπίτι, μου φάνηκε ταίριαζαν λίγα φώτα ...
Άδειασα περισσότερες από τις μισές κούτες το ΣΚ, μου φάνηκε απίστευτα παράξενο το σπίτι που ημικατοικώ (νέα λέξη) εδώ και μήνες με έπιπλα !!! Όλα λίγο ταλαιπωρημένα από το ταξίδι και την φοβερή μεταχείριση κατά τις μεταφορές (ο βασιλικός και τα υπόλοιπα πράσινα περισσότερο), αλλά όλα εκεί -ελεύθερα (με το γατί παλεύω ακόμα). Μετά το δράμα της ... "επιτροπής καλωσορίσματος μετοικούντων" (μπρρρρ, αν το ήξερα ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ δεν θα τόλμαγα να φέρω οικοσκευή στα πάτρια ... Τι οικοσκευή;;; ούτε κάλτσα...) ... Ξέφυγα ... μετά τα SS, είναι απίστευτη ανακούφιση να βλέπεις τα πράγματά σου έξω, σε οποιαδήποτε κατάσταση.
... πάλι ξέφυγα. Το μυαλό στις κούτες που έμειναν εκεί, όσα μένουν να γίνουν και ένα σπίτι που άρχισε να ζεσταίνει. Η καρδιά εδώ -σε όσα μένουν να γίνουν, και είναι πολλά, τα περισσότερα ευχάριστα σαν πικρή κοκολάτα :)

Καλησπέρες
[κατάσταση summer camp
στο σπίτι με το παραπονεμένο μενίρ]