blue with a shade of grey

Καφές νούμερο 5 ... Να τονίσω ότι έπρεπε να είμαι τουλάχιστον στον 8 ;;; Ας το αφήσω. Ταπ.
Ιστορία: Στο πρώτο μου (καθοριστικό) δημοτικό σχολείο το σύστημα ήταν λίίίίγο παράξενο(και έτσι εξηγούνται και πολλά!). Τα μαθήματα γίνονταν σε μια τεράάάάάστια αίθουσα/βιβλιοθήκη με όλες τις τάξεις σε διαφορετικές "γωνίες". Σαν μαθητής, εκτός από το ότι έπρεπε να περάσεις τις τελικές εξετάσεις και να παραμένεις απασχολημένος κατά την διάρκεια της μέρας, δεν είχες την υποχρέωση να είσαι κάπου συγκεκριμένα ... Μπορούσες να πας με το group που έκανε μαθηματικά, ή με αυτούς που έκαναν ιστορία ή όπου τελικά ήθελες. Μπορούσες να ρυθμίσεις το πρόγραμμά σου όπως σου ταίριαζε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εγώ έμαθα να ζωγραφίζω!!! <--- Άσχετο. Το θέμα μας είναι αυτή η ελευθερία της επιλογής. Το ότι είσαι κάπου επειδή θέλεις να είσαι και όχι επειδή το πρόγραμμα, κάποιος ανώτερος ή η μοίρα λέει να είσαι. Ιδανικό σύστημα;;; Ναι, αλλά στο επίπεδο που εφαρμοζόταν (μικρό σχολείο) δούλεψε καλά. Τέλος ιστορίας.
Μικρό σχολείο / μικρό εργαστήριο, αυτό το σύστημα προσπαθώ να έχω και εγώ γενικότερα. Κανένας κανόνας (όπως σε όλα τα άλλα εργαστήρια) αρκεί να προχωράει η δουλειά και να είναι ομαλές οι συνεργασίες. Έτσι τουλάχιστον ξέρω/μπορώ να λειτουργώ εγώ ... Δεν θέλω να έρχομαι στις 8 επειδή πρέπει (η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω καν να έρχομαι επειδή πρέπει), ούτε να παραμένω κάπου μόνο γιατί έχω ωράριο, ούτε να κάνω πράγματα με την αναμενόμενη συχνότητα ή σειρά. {Τα κάνω αλλά με τους δικούς μου ρυθμούς. Όλα μαζί και μετά για πολύ καιρό τίποτα ... ! Ξέφυγα...}
Μερικοί συνεργάτες μου (βλ. Γαλλώδι και ο Τεχνικός), χειρίζονται το σύστημα άψογα. Άλλοι, μπερδεύονται τρελλά. Μπορεί επειδή έχουν συνηθίσει αλλιώς, μπορεί το σύστημα να είναι εντελώς λάθος ... δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή (όταν τα πράγματα ζορίζουν και η δουλειά μένει πίσω) ανακαλύπτεις ότι πρέπει να κάνεις αυτό που σιχαίνεσαι περισσότερο στην δουλειά: Να βάλεις κανόνες :( (μπλιαχ)
Και το ερώτημα είναι : Πως βάζεις κανόνες; Δεν είναι υποκρισία να επιβάλεις ένα ωράριο όταν ο ίδιος δεν το τηρείς; ή να πεις στον άλλο πόση ώρα έχει για coffee break και πότε θα το κάνει, όταν ο ίδιος δεν μπήκες ποτέ σε τέτοια διαδικασία;;; ή να βγάλεις τα chat και τα παιχνιδάκια από τους Θανάσηδες του εργαστηρίου; (και εσύ πως θα κάνεις chat;;;) ή να βάλεις κάποιον σε πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθεί θρησκευτικά (μπρρρρ) ... ή ... ή ;;;; Εγώ το βρίσκω υποκρισία. Και ακόμα βρίσκω περισσότερο δύσκολο να χειρίζομαι διαφορετικά καθένα από τους συνεργάτες μου ... (γιατί δηλαδή επειδή τα έκανε μαντάρα ο βασιλικός να την πληρώσει και η γλάστρα;;;; ε;;;)
Ηθικό δίδαγμα: Γρουμφ ... Τίποτα δεν έμαθα τελικά ... Ανεπίδεκτη μαθήσεως, πλήρως ακατάλληλη για αυτή τη δουλειά ... Ααααχ ρε Jamie!

Καλησπέρες
[αντηλιακό στο πατάρι...]

Για την ιστορία, εμφανίστηκαν οι δύο πρώτοι ηλιοκαμένοι στο εργαστήριο (Γάλλος42 και Little Miss Sunshine). Τους χαμογέλασα θερμότατα, τους ευχαρίστησα για τις κάρτες, τους ρώτησα πως πέρασαν τις -υπερβολικά μεγάλες κατά την ταπεινή μου άποψη που δεν εξέφρασα- διακοπές τους (όλα αυτά με την πιπέτα στο χέρι) και ... μετά δεν τους ξαναείδα !!! Λίγο το catching up, λίγο τα coffee break, λίγο το μεσημεριανό, πολύ mailing, πολύ chating, καμμία διάθεση, πέρασε η μέρα ... τι να σου κάνουν 8 άμοιρες ώρες; Post vacation syndrome χειρότερο και από το pre-vacation syndrome.