6 μήνες, 7 μέρες, μερικές ώρες.

Σύντομη περιγραφή της μέρας μου:

# Ξύπνημα με τα κοκκόρια -γίνεται αυτόματα δεν το ελέγχω,
# Καφές Νο 1, 2 και 3 στο σπίτι (ο 3 όταν δεν έχω μάθημα πολύ πρωί),

# Ο επόμενος καφές στο δρόμο για τη δουλειά (μαζί με ευχαριστίες στα θεία αν φτάσω χωρίς παρατράγουδα και με κέφι),
# Δουλειά, καφεδάκια και ... απομόνωση ... Το γραφείο μου βρίσκεται στην άκρη ενός τεράστιου διαδρόμου, που είναι στην άκρη ενός άλλου τεράστιου -ακατοίκητου σχεδόν- διαδρόμου. Δεν βλέπω άνθρωπο (εκτός και αν οι μαθητές μου έχουν απορίες ή, ε ναι, παράπονα ή αν χαθεί κανείς πολύ),
# Αν έχω μάθημα βλέπω πολύ κόσμο και ... το παρακάνω. Μιλάω ασταμάτητα για 2 ώρες. Πειράζω τα μικρά συνέχεια. Και τα ρωτάω συνέχεια, για να απαντάνε ... Unfortunately τις περισσότερες μέρες, δεν έχω μάθημα :(,
# Μερικές βόλτες στο εργαστήριο όπου ... γίνονται -δεν γίνονται ακόμα 2-3 πράγματα με ένα καινούριο μικρό συνεργάτη,
# Μεσημεριανό tostάκι σε ένα κυλικείο που παίζει σκυλάδικα 24/7,
# Μερικές ακόμα βόλτες στο εργαστήριο,
# Υπομονή μέχρι το απόγευμα στο γραφείο (γιατί, δεν έχω καταλάβει ακόμα),
# Πίσω στο σπίτι, εκτός και αν δεν έχω γάλα ή καφέ ή μήλα Πηλίου,
# Κενό και όλα αυτά που κάνει κανείς για να ξοδέψει χρόνο ... εκτός και αν χτυπήσει το τηλέφωνο,
# Ύπνος αργά -δεν το ελέγχω - μετά τον τελευταίο καφέ.

Η ρουτίνα "διαταράσσεται" σπάνια. Όταν έχουμε συναντήσεις. And you don't want to hear about these.
Τα ΣΚ, αυξήστε τα κενά δραματικά, αντικαταστήσετε τις ώρες της δουλειάς με μια βουτιά, άντε και με μια σιωπηλή βόλτα με το γατί.

Πόσες λέξεις ανταλλάσσονται κατά την διάρκεια μιας τυπικής μου μέρας;;; Όχι περισσότερες από 20-30 αν δεν δω τον καινούριο μου συνεργάτη και δεν μιλήσω στο τηλέφωνο ... ταπ ...
Μετά από ένα ακόμα ήσυχο ΣΚ και μια άφωνη Δευτέρα ... I am really, really ready to give up. Μου τη σπάει να ροκανίζεται ο χρόνος μου έτσι άσκοπα 6 μήνες μετά ... Σπατάλη -και δεν βλέπω να υπάρχει καν τούνελ στη περιοχή.

Καλησπέρες
[grey grey]