μετά ;

Παρασκευή ... καιρός νεφελώδης, πηκτή ζέστη ... Μπορείς να κόψεις την υγρασία με το μαχαίρι εδώ στους Τροπικούς ... (αν έχεις μαχαίρι that is, γιατί είχα φέρει ένα αλλά ... ναι, γρουμφ).
Παρασκευή ... δύο μέρες εδώ (7 to go) και επικεντρώνομαι (στρουθοκαμηλικά) στα θετικά ...

Το να ζω από την "άλλη πλευρά" τον χώρο που ξεκίνησα και έμαθα (όχι απαραίτητα αυτά που έπρεπε) και μεγάλωσα (λέμε τώρα) και φώναξα (πολύ όμως :) ) και κατέλαβα (ε, καλά όχι μόνη :)) και πάλεψα και δούλεψα (άμισθη και σκληρά) και πόνεσα και στον οποίο υποσχέθηκα ότι ποτέ (μα ποτέ) δεν θα ξαναγυρίσω (without a court or a doctor's order), είναι ειρωνεία από μόνο του. Σε πολλά επίπεδα. Αφήνουμε όόόόλα τα υπόλοιπα και κοιτάμε το πιο γλυκό. Παρά τα γυρινάκια μου (μερικά από τα οποία αυτή τη στιγμή είναι φυλακισμένα και υποσιτισμένα στο Βελγοχωριό και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα σώσω, ΓΡΟΥΜΦ), παρά το Γαλλώδι μου και όλα τα άλλα "μου" που μου λείπουν, το να βρίσκομαι στην σωστή πλευρά του πίνακα, είναι τελικά κάτι που αγαπάω πολύ. Especially when done without stress but that's another story. Κάτι που διώχνει για λίγο το άγχος και την πίεση και κάνει το ατελείωτο transit πιο ευχάριστο (;;; huh;;; αηδιούλες, άλλη λέξη!).

Τις 2 αυτές μέρες είχα την ευκαιρία να μονοπωλήσω λίγο τους μαθητές μου, να τους φορτώσω πολλή δουλειά, να βασανίσω (με ένα) πολλά νευρόνια, να δω "πως είναι", να τους πάρω λίγο τον αέρα ΚΑΙ να τους καταπιέσω αφόρητα (με την αίσθηση ότι το κάνω για το καλό τους :) ). Είχα όμως ΚΑΙ την ευκαιρία να τους ακούσω και ήθελα να τους ακούσω γιατί είναι πολλά που δεν καταλαβαίνω. Και γιατί θέλω να ξέρω ...

Δεν θυμάμαι τι λέγαμε εμείς τότε για το πως είμαστε και το πως βλέπουμε τα πράγματα. Θυμάμαι ένα παγωμένο πρωΐ (τότε έμοιαζε παγωμένο :)!) μετά από 12ωρη "περιφρούρηση" που κάποιος "ξενόφερτος του κατεστημένου" μας έφερε καφέ και προσπάθησε να μας μιλήσει. Γελάσαμε με τις αφελείς ερωτήσεις του ... :))) Δεν ρώτησα λοιπόν άμεσα :))) Τους άφησα να πουν εκείνοι. Σε πολλά, είχαν δίκιο, σε μερικά και άποψη (και όπου ήταν ελεύθερη, refreshing). Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ στην συζήτηση ήταν ότι η άποψη, όσο συγκροτημένη και αν φαινόταν ότι θα είναι, συνοδευόταν τις περισσότερες φορές από κλισέ ... τα κλισέ-αντί-επιχειρήματος. Στα δικά μου "γιατί" η απάντηση της παράταξης ή ΤΑ κλισέ:
Εσείς, δεν ξέρετε πως είναι τα πράγματα εδώ. {Χα! baby, ποιος νομίζεις κράταγε την καρέκλα σου ζεστή όσο εσύ έβλεπες τον Μπομπ τον Σφουγγαράκι, ε;}
Εσείς έχετε συνηθίσει στην ασφάλεια του εξωτερικού {Oh yes, από ασφάλεια το εξωτερικό άλλο τίποτα ... Άσε που, με την είσοδό σου στη χώρα σου δίνουν και ένα χαπάκι σαν και αυτό που δίνουν στα θύματα του Catrina ... Ήμουν εγώ ποτέ εδώ;;;}
Εσείς δεν είχατε προβλήματα {Σαφώς!!! Ααααχ αυτά τα χρόνια-χωρίς-προβλήματα. Δεν είχαμε προβλήματα και δεν είχαμε και κτήρια, καθηγητές, εργαστήρια και μισθούς. ΑΛΛΑ φωνάζαμε για την Παλαιστίνη}
Εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να ξεκινάς από την αρχή, είναι δύσκολο {Χαχαχαχαχαχαχα}
Εσείς {εγώ και το νευρόνιο;;;} δεν ...

Ουφ. Θέλω πολύ να ακούσω τι έχει μετά το "Εσείς δεν" ... Είμαι σίγουρη ότι ΜΕΤΆ το "Εσείς δεν" είναι η απάντηση... γιατί μου την κόβετε στην μέση;;; Δεν λυπάστε το νευρόνιο; Και στο κάτω κάτω ... εμείς, έστω ότι ναι, ΔΕΝ ... και ;;;

Ξέφυγα :), η δουλειά να μένει παρακαλώ στην δουλειά (να εκτιμήσετε όμως το ότι δεν ακούστηκε το όνομα Κα Κούλα ακόμα) ... Παρασκευή βράδυ, το ΣΚ λέει ο Ντορής φορτωμένο (σε κάτι έπρεπε να δώσω το όνομα), η Λεβεντογέννα γίνεται σιγά σιγά η βάση μου, η pretend έντονα (πολύ έντονα) εδώ και ... καφές Νο 9, λέω να σταματήσω για λίγο με την άρνηση και να βάλω τα πρώτα μαγνητάκια στο καινούριο τους σπίτι.

night night
[ο βασιλικός θα έχει αρχίσει
το παράπονο :( ]