ΤιΒι

Βράδυ ... Ο φακός ζουμάρει σε ένα άγαλμα που ... θυμίζει την πολυβασανισμένη γοργόνα της Κοπεγχάγης -στο πιο γύψινό της- και πίσω θάάάάλασσα (δροσερή η εικόνα). Η Αλίκη πλαντάζει δίπλα στο παλιοάγαλμα. Ο από μηχανής Θεός της ταινίας αυτής της Κυριακής, ο μικρός Καϊλας με τα άλλα "αδελφάκια", εμφανίζονται στο τρίτο δάκρυ. Συνοδεύονται από τον υπαίτιο του δράματος, ανεπανάληπτο, -τραβάτε -με -και -ας -κλαίω -εδώ Αλεξανδράκη (ο absolute favorite τριών γενιών γυναικών στην οικογένειά μου, το δουλεύουμε με τις μικρές). Χορωδία:
"Καλημέέέέέρα Αννούλα, σου φέραμε τον αδελφό μας, τον θέλεις;;;"
1 psec σκέψης. Τσακπίνικο -ας -πάει -και -το -παλιάμπελο, απλούστατο "Ναι", και ...
Φιλί, η μπάντα του δήμου, χορευτικό, φωτιές, θάλασσα ... The end.

Όσα χρόνια και αν περάσουν, εκείνες οι απόλυτα αθώες και απροβλημάτιστες ελληνικές ταινίες της Κυριακής, εξακολουθούν να παραμένουν το απόλυτο chick flick ... Αν μπορούσαμε να αφαιρέσουμε τα χορευτικά τους, δεν θα άλλαζα ποτέ κανάλι!

Καλησπέρες
[άντε, άντε να τελειώνει
το ΣΚ ... ταπ]

Grill

Ώρα 09:32, η θερμοκρασία έξω, sh@t ... : Ανυπολόγιστη! Έκανα το λάθος να βγω να αγοράσω νερό (ναι... νερό, ταπ) και ... ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να ξαναβγώ πριν πέσει ο ήλιος ΚΑΙ με διαβεβαιώσει κάποιος ότι είναι ασφαλές ... Μπρρρρρρρρ και ... οι ζέστες έπονται;;;

Καλημέρες
[meeting over at last
cooling down to zero energy!]

ΧΝΑ-Ι

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση σε αυτά τα reunion type-of-events, είναι το πόσο γνώριμες (και χαμογελαστές) είναι οι φατσούλες στο πλήθος ... Ο γάμος είπαμε έγινε στην σωστή πλευρά της Λεβεντογέννας. Αποτέλεσμα;;; είχε πλήθος παρόμοιο με αυτό των προεκλογικών συγκεντρώσεων των 80's. Και μάλιστα -surpriiiiise- ένα απίστευτα γνώριμο πλήθος ... Τρομακτικά γνώριμο πλήθος... μμμμμ ...
Κάπου εκεί σταματούσε και η πληροφορία για εμένα : Ήξερα ότι τους ήξερα, τους περισσότερους anyway -ο χρόνος αλλάζει, αλλά δεν κάνει θαύματα (το ίδιο και τα ρούχα και τα 12ποντα). Goed, among "friends" ... ταπ ... Seriously, βλέποντας όόόόόλες αυτές τις χαρούμενες φατσούλες η δεύτερη αντίδραση ήταν ένας μικρός πανικός. Μα από ΠΟΥ τους ήξερα όόόόόλους αυτούς;;; Το αμφιθέατρο; το κυλικείο; το λεωφορείο (αποκλείεται είχα αλλεργία από τότε στο λεωφορείο) ... τον βραδινό ή τον μεσημεριανό τόπο συγκέντρωσης;;; (πάντα ένας αυτός ο τόπος εκείνες τις εποχές, αυτόν τον θυμάμαι) ... το νησί με τους κέδρους; το κάστρο;;;; εδώ;;; ΠΟΥ;;; 'Η ... μήπως τους έβλεπα και πιο συχνά; Μπορεί να ήταν και φίλοι;;; Μπααα... μμμμ... Τότε δεν ήταν όλοι kind of φίλοι όμως;;;
Ο πανικός δημιουργήθηκε όταν η πρώτη -απίστευτα γνώριμη φάτσα- άρχισε να με χαιρετά από μακρυά και να κινείται προς το μέρος μου ... απειλητικά χαρούμενη. shit/ταπ/Focus! ΠΩΣ την λένε; ΠΌΤΕ την γνώρισα; ΠΟΥ και ΓΙΑΤΊ;;; Δεν είναι γουρουνιά να μην θυμάμαι το όνομα μιας τόσο γνωστής φάτσας;;; ή ... που γνωριστήκαμε καν ... γρουμφ. ΟΚ, ΟΚ, damage control, ένα όνομα χρειάζεται μόνο. Κοίταξα μία από τις κολλητές με νόημα και -αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε- βλέμμα της αγελάδας και η ίδια -μα ακριβώς- κατάσταση σοκ ... shit shit shit shit shit!
KV μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω εδώ, τι κάνεις, που είσαι;
Μια χαρά κούκλα μου {ε;;;;; ;)} εσύ;;; Εδώ;;;
Όχι βρε ... Έχουμε περίπου 15 χρόνια τώρα στην Πρωτεύουσα ... Σήμερα ήρθαμε, για τον γάμο.
{shit shit shit shit shit πληθυντικός :( τσάμπα το κούκλα} Και όλοι καλά;;; Τι νέα;;; Τι κάνετε;;;{σιχαμένο νευρόνιο...Δεν θα σε πιάσω στα χέρια μου;}
Ε, ξέρεις τώρα. {όόόό-χι! ειλικρινά ... και προσπαθώ... ταπ} Με την δουλειά τα ίδια, έχουμε λίγο βαλτώσει... Τίποτα καινούριο.
{σιχτιρ, ΠΟΙΑ είναι;;;} Ε, καλά ... όλες οι δουλειές μωρέ το ίδιο είναι, βαλτώνεις κάποια στιγμή. {Γουρουνιά να μην θυμάμαι εσένα ... πιο γουρουνιά να μην ρωτήσω για τον/την άλλη που δεν ξέρω ... σοοοοολλυ} Και κατά τ'άλλα;;; {μμμ... εφευρετικότατο, μπράάάάβο... τι να σου πω βρωμονευρόνιο}
Εμείς μωρέ τίποτα ιδιαίτερο {Σφήγκα όμως και εσύ, έτσι;;;}, τα δικά σου ...
Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα ... {στο πιο light του το μπλα, τι μου φταίει η φατσούλα;}
Τέλεια, τέλεια. Να βρεθούμε τώρα που είσαι στα πάτρια. Πάρε το τηλέφωνό μου! Να μας πάρεις οπωσδήποτε όταν θα έρθεις πάνω. {Μμμμμ ωραιότατα ... θα σε καταχωρήσω στο όνομα: Μάλλον-Συμφοιτήτρια ! Πρώτη φορά είναι; Εδώ υπάρχει Υδραυλικός, Γραμματέας και ΔΕΗgirl}
Α, περίμενε ... Θανάάάαάση, η KV είναι εδώ!!!
{yep yep yep yep yep ... Από ΕΣΈΝΑ πήρε το όνομα ο Θανάσης μου Θανάση μου, τώρα ΞΕΡΩ!}

Νομίζω αυτές οι συζητήσεις πήραν και έδωσαν εκείνη την πρώτη ώρα του γάμου {και -όσο συνέβαιναν μεταξύ άλλων- ήταν και ιδιαίτερα διασκεδαστικές} ... Το να βρεις το στοιχείο που θα άνοιγε το κατάλληλο αρχείο μιας άλλης ζωής δεν ήταν πάντα εύκολο (ή εφικτό) ... Οι γκάφες μεγάλες, καμμιά φορά όμως και τα γέλια ή η αμηχανία ... Μερικές ρακές και αρκετά πιάτα γαμοπίλαφο αργότερα όμως, δεν είχε πια σημασία. Οι ιστορίες είχαν αρχίσει να πέφτουν στο τραπέζι, το κλίμα να μοιάζει με εκείνο το κλίμα και τα ονόματα με λεπτομέρειες ... ακόμα και το ποιος ήταν ποιος ήταν λεπτομέρεια ... Οι σημαντικοί ακόμα εδώ, και οι υπόλοιποι είναι απλά χαμογελαστές φατσούλες από μια άλλη ζωή! Sweet!
Δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάω σε reunion σχολείου πάντως ... μπρρρρρρρρρρ ....

to be continued μάλλον ...
Καλησπέρες
[Deadlines => Full House
... γρουμφ!]

check

Ταξίδι αύριο. Στο παρελθόν και στην πιο όμορφη γωνιά της Λεβεντογέννας. Το μέρος που, 2-3 ζωές πριν, σχεδίαζα να κάνω σπίτι μου ( :) plans, plans, plans!). Παράξενο να μην μπορείς καν να θυμηθείς την αίσθηση της εποχής. Τότε, η γλυκύτατη παλιά πόλη που βρίσκεται πάνω στην θάλασσα ήταν το κέντρο του κόσμου μου. Σήμερα ... :) όλη εκείνη η εποχή μοιάζει με μια άλλη ζωή, έχει την αίσθηση της παλιάς κιτρινισμένης cart postale ... Θα έμοιαζε ίσως και με ζωή άλλου αν δεν υπήρχε η παρέα ... εκείνη που εκτός από παρέα ... είναι και καμμιά φορά η μνήμη σου [... και το ξέρει!!!]
Τα τηλέφωνα, τα mail, τα κουτιά (ξανα)πήραν φωτιά τις τελευταίες εβδομάδες. Γάμος και μωρό, δεν υπάρχει καλύτερη δικαιολογία για να βρεθούμε ξανά, πρώτη φορά μετά από περίπου 12 χρόνια στη Λεβεντογέννα που τότε, φάγαμε με το κουτάλι! ... Flying, sailing and driving in for the wedding [το πόσο θα ήθελα να είχα εγώ το flying... απίστευτο!!!], και αυτή την φορά ολομέλεια! Στα χρόνια που πέρασαν, συναντηθήκαμε ξανά και ξανά στα πιο απίθανα μέρη, για τους πιο απίθανους λόγους ή ... χωρίς. Ανά 2, ανά 3 ή και όλοι ... Όχι πάντα με την συχνότητα που θέλαμε αλλά ... χωρίς κενά ... Με κάποιο τρόπο, οι γραμμές ήταν πάντα ανοικτές κσι η αίσθηση η ίδια ... Φοβερή ασφάλεια τελικά όσα δεν αλλάζουν με τον χρόνο και τους χώρους, όσα δεν αμφισβητούνται ...

Anyways: Δώρα, βραδινό φόρεμα, 12ποντα (!), μαγιό, αντηλιακό, flip flops, jean&Tshirts ... check! Διάθεση πάντα δεδομένη check και ... aghhhr έπρεπε να είχα πάει από σήμερα (παλιοδουλειά ... άλλο ένα συναρπαστικό βράδυ στη λάθος μεριά της Λεβεντογέννας... ταπ) !!!
boomp3.com

Καλό ΣΚ!!!
[και μόνο η ιδέα κάνει
το grey, blue!!!]

never ending list ...

Τα τραίνα και οι σταθμοί τους (top of the list),
Η δροσιά,
Οι καλημέρες, η καλή διάθεση, τα χαμόγελα, η άνεση,
Ο καλός καφές,
Τα brunch,
Οι ποδηλατάδες και οι ατέλειωτες βόλτες,
Το Γαλλοκρασί,
Το κέντρο της πόλης,
Οι αλλαγές στον καιρό,
Η ηρεμία (και όχι ησυχία) με τον θόρυβο,
Το τραμ,
Τα open markets,
Οι καλλιτέχνες του δρόμου και οι δρόμοι με τις τέχνες,
ΤΑ βιβλιοπωλεία,
Το Σαββατιάτικο πανδαιμόνιο και οι καφέδες του,
Τα non-mall mall,
Τα κουτιά με τις εφημερίδες,
Τα Irish pub,
Το πράσινο και οι εποχές,
Τα ποτάμια,
Οι μαργαρίτες και τα cosmo's,
Τhai & chinese food,
Sushi, sushi, sushi ... ταπ,
Τα café με τον εξοπλισμό τους (ομπρέλλα, κουβέρτα, θερμάστρα ανά εποχή),
Η "παραλιακή" σε κάθε Άλλη πόλη,
Τα aperitif-δικαιολογίες και -μια και είπα aperitif-
ΟΛΕΣ οι μορφές cassis και berries και rhubarbe ... ειδικά οι φρεσκοκομμένες στα κουτάκια κοσμημάτων :))) ή αυτές στα ψιλόλιγνα ποτήρια ή ... σε συσκευασία πίτας!!!! μμμμ ...
Τα macaron,
Η συγχρονισμένη agenda μου,
Τα ποταμοβαρκάκια,
Τα festival που ξεκινάνε τώρα,
Οι βιτρίνες (ειδικά από τις σοκολατερύ!)
Οι πίνακες αναχωρήσεων,
Τα τραίνα τα είπαμε ;;;

Α και το δικαίωμα λόγου

... to be continued !

Καλημέρες
[απόδραση στο παρελθόν:
interventions ...
απόλυτο consensus :(
γαμοπίλαφο :) ]

0-1

Το κακό -όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά- είναι ότι αρκεί μια μικρή καταστροφή για να καταρρεύσουν όλα. Το σύμπαν... Οι μεγάλες καταστροφές όμως είναι άλλο - εντελώς άλλο. They put things into perspective. Ειδικά όταν είναι μαζεμένες ... Το νευρόνιο σαν να αντιλαμβάνεται την ειρωνεία (και το surreal) της κατάστασης και αρχίζει επιτέλους να κοροϊδεύει τον Ερμή, παιχνίδι δύναμης ...

Μια διακοπή ρεύματος και "βιβλική" καταστροφή στο εργαστήριο λόγω ... ιδιογενούς πλημμύρας. Ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά σιχαίνονται το νερό ... (Και το "έτσι τα κάνουμε τα πράγματα εδώ", δεν φαίνεται να τους αλλάζει γνώμη... Αν το ήξερα, δεν θα τα μετέφερα ποτέ...). Πέρασα ώρες στεγνώνοντας και σκουπίζοντας -απίστευτο πόσο πολύ νερό μπορούν να "φιλοξενήσουν" ρομποτάκια και Θανάσηδες ...
"Αναρωτιέμαι πως μπορείς και παραμένεις τόσο ήρεμη" ... η ερώτηση συναδέλφου.

:) ΧΑ! yep -και εγώ! Μπράβο μου. Από την άλλη ... just another one of these things. I'll get over this or ... not ! Not many options, no debate and -at this point- it really doesn't make a difference. Σημασία τώρα έχει να ... στεγνώσει ό,τι μπορεί να στεγνώσει, αύριο βλέπουμε. Τα ρομποτάκια μου μεταφέρονται δίπλα σε ανοικτές πόρτες και παράθυρα -ο Νοτιάς χρήσιμος ξαφνικά- και no point to stay there and sulk -απόδραση!!!

Καφές Νο ...5 ή 6 τώρα ... κάτι συμβαίνει με τους καφέδες αυτό το διάστημα ... χμμμ ...

Καλησπέρες
[Hopp είπαμε :( ]

Σ(Κ)

1. Δεν έκλεισα μάτι. Γιατί; Ιδέα δεν έχω. Μάτι όμως ... Μετά από αρκετές προσπάθειες, άνοιξα αναγκαστικά το χαζοκούτι ... (έκρινα ότι είναι ασφαλές μετά τις 3, άσε που αναρωτιόμουν και αν δουλεύει) ... Είδα ό,τι έχει να προσφέρει το telemarketing, μια μίνι σειρά (ολόκληρη), ακόμα λίγο telemarketing, ένα δυο anime (που με έκαναν να εκτιμήσω το κανάλι για λίγο) και υποδέχτηκα την ανατολή με την "Μάγια την Μέλισσα" (την θυμάστε;;; Αν έδειχνε μετά και την Heidi στους Φρανκφουρτοδρόμους ή τα pretend βουνά, θα με έπιανε το κλάμα)
2. Ήλιος αλλά και αέρας ... βουτιά καθόλου σίγουρη.
3. Δεν ξέρω πως βρίσκετε εσείς την οικονομική κατάσταση στο "τι είναι η πατρίδα μας" αλλά εμένα έχει αρχίσει να μου την δίνει η μηδενική αγοραστική "μου" αξία. Σιχτίρ πια.
4. Μου ήρθε μια τεράστια λαχτάρα να αρχίσω να δουλεύω για το επόμενο deadline μου στις 15/06 (μπρρρρ) αλλά ... λέω να την καταπολεμήσω με μπαλκονάδα και οικιακά for the time being.
5. Ιδιαίτερα ήσυχο προβλέπεται (και) όλο το ΣΚ. Πρέπει να αποκτήσω hobbies.

Καλημερούδια
[μετράω καφέδες από χτες;;;
Πρέπει να είμαστε στο 15]

out

Μου κάνει παρέα η μουσική της Χνουδένιας (εδώ -μουσική για επανάσταση), ένα ποτήρι κρασί (από τα λίγα -καλά- μπουκάλια που έφερα από την πατρίδα τους) και ... η μελαγχολία των ημερών. Όχι η δική μου for a change, των ημερών. Κυριολεκτικά. Οι ειδήσεις, οι συζητήσεις, τα βλέμματα, η αίσθηση ... και το aftertaste της. Λίγο πικρό, ε; (Να’το, campari έπρεπε να πιω).
Ίσως να είναι ο χώρος που κινούμαι αλλά ... boy, sad sad sad days. Έχω την αίσθηση ότι μιλάμε -υπερβολικά- για πράγματα που δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν / αφορούν και δεν καταπιανόμαστε με όσα μας σκοτώνουν. Και δεν ξέρω τι μου προκαλεί μεγαλύτερη μελαγχολία (απορία/φόβο), τα νέα γκέτο και η αίσθηση μερικών ότι έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τον αριθμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που «δικαιούται» κανείς ανάλογα με το «είδος» του (νόμιζα ότι υπάρχει ένα είδος), τα μικρά που χαρίζουν την φωνή τους σε άλλους από απογοήτευση ή απαξίωση ή αδιαφορία (πόσα/που πρέπει να έχει ζήσει ένα 20χρονο για να φτάσει φυσικά εκεί;;; Δύσκολο, ε;), ή η αίσθηση αδυναμίας που βλέπω γύρω μου ...

Logout σήμερα -και αυτή τη φορά δεν είναι παραδρομή- με μουσική και κρασάκι και βιβλίο. Τηλεόραση, ηλεκτρονικός ταχυδρόμος κλειστά. Χρειάζομαι να δω τα πράγματα αλλιώς. Εξαντλημένο νετρόνιο.

Καλησπέρες
[Χνουδένια thanks babe!
διάλειμμα με εκλεκτές νότες :)]

... για αγρίους

Στο δρόμο για το σπίτι ...
Είχε προηγηθεί μια (what a surprise) ήσυχη μέρα, το logout αναίρεσε το προγραμματισμένο τελικό μου μάθημα (πράγμα που στεναχώρησε και εμένα αλλά και τους μαθητές γιατί ήταν πανηγυρικά προγραμματισμένο), στο super-market δεν είχε αυτά που έψαχνα, στο λογαριασμό μου δεν έχουν πιστωθεί ακόμα τα τελευταία ταξίδια (ένα extra άγχος σε αυτό εδώ το 0-balance μέρος του πλανήτη), η κίνηση η αναμενόμενη: Φρικτή. Οι σκέψεις οι ίδιες...
Άσχετο:
Όταν φορτώνει κανείς (με τους μήνες και τις μέρες και τα μέρη) χρειάζεται το απαραίτητο ventilation ... αυτό που δεν κάνεις -συνειδητά- στους ανθρώπους που αγαπάς όσο και αν σε πιέζουν, δεν κάνεις στους φίλους και τους γνωστούς και προσπαθείς να μην κάνεις -όσο είναι εφικτό- και στον εαυτό σου.

Ξέφυγα. Κίνηση φρικτή. Ο καθένας την παλεύει με τον τρόπο του. Εγώ πχ με μια μέση θερμοκρασία γατιού 18 ^oC και ραδιόφωνο. Σημειωτόν (έτσι γράφεται?) ... Σταμάτα-ξεκίνα. Το γατί είναι ευγενικό και δεν παραπονιέται. Και εγώ μάλλον χαλαρή (όσο γίνεται) απολαμβάνω καφέ Νο 8 και μουσικούλα στη δροσιά.
Βλέπω μια κοπέλα που προσπαθεί να περάσει τον δρόμο ώρα και -παρόλο που κινούμαστε όλοι με μια μέση ταχύτητα 0.123 km/h- δεν τα καταφέρνει. Σταματάω -την αφήνω να περάσει (το ότι δεν γυρνά καν να με κοιτάξει, άλλη ιστορία). Βλέπω με την άκρη του ματιού τον αγρότη (κανένας παραλληλισμός με τους αγρότες που αγαπώ, το αμάξι έδωσε το όνομα) μέσα στο τέρας που κινείται πίσω μου (Νο λάστιχα ... 15000, σχεδόν μου κάνει σκιά) να κάνει ένα μορφασμό. Δεν δίνω σημασία, θα μιλάει με την κοπέλα δίπλα του.
Παρακάτω σταματάω για μία γιαγιά φορτωμένη με ψώνια. Το "σταματάω" ευφημισμός, δεν χρειάζεται καν να ακουμπήσεις το φρένο, δεν κινούμαστε. Και άλλος μορφασμός ... Τώρα λέει και κάτι και απευθύνεται σε εμένα. Τον αγνοώ.
Το όλο συμβάν θα είχε τελειώσει καλά αν ... λίγο πιο κάτω δεν ήταν μια μαμά, με ένα 4χρονο στο χέρι που κρατάει και τα ψώνια, και ένα καρότσι που περιέχει ένα στριγκλίζον (αυτό σίγουρα δεν γράφεται έτσι) πιτσιρίκι στο άλλο. Απόγνωση -picture this: Διαβάσεις πουθενά (φανάρια;;; χαχαχαχαχαχαχα), η κυρία σκαρφαλωμένη στον λαχανόκηπο που έχει στη μέση η λεωφόρος (the term λεωφόρος ΙΖ relative), το ένα μωρό κλαίει, το άλλο την τραβάει, τα ψώνια μπαλαντζάρουν μεταξύ φθοράς και λαχανόκηπου και η θερμοκρασία 35 ^oC. Σταματάς, έτσι? Ναι ... Ε, έτσι νόμιζα και εγώ και σταμάτησα και μάλιστα η συγκεκριμένη κυρία, παρόλη την πίεση των τέκνων και της ζέστης μου έστειλε και ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο. Πρόλαβα να το ευχαριστηθώ???
ΧΑ! Ξεχάσατε το αγρότη. Κορνάρισμα, χειρονομίες και φωνές ταυτόχρονα με το χαμόγελο. Συνεχόμενα κορναρίσματα μάλιστα, και οι φωνές να συνοδεύουν χειρονομίες και ... εξυπνάδα ... Μαύρο -ξεκούμπωτο- πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και στιβάνι, ξανθό τσακλοκούδουνο στη θέση του συνοδηγού =>οι φωνές ανεβάζουν τις μετοχές του ... η κακή απομίμηση του Λεβέντη, ο neo-μάτσο ... ταπ ταπ ταπ ταπ ταπταπταπ yeeeeeee! ...
Παραλείπω τον διάλογο που ακολούθησε -μπορεί να διαβάζουν και ανήλικα. Δεν σήκωσα τον τόνο της φωνής καθόλου πάντως (γεγονός που με κάνει ιδιαίτερα περήφανη). Και δεν γράφω για τον διάλογο (παρόλο που ήταν classic) - Ένα ευχαριστώ ήθελα να γράψω στον κύριο αγρότη. Unloading χωρίς ΚΑΜΜΙΑ, μα ΚΑΜΜΙΑ, after-τύψη. Phew!

Καλησπέρες
[logout σημαίνει
αύριο μετά τις 11
σπλαααααααατς]

6 μήνες, 7 μέρες, μερικές ώρες.

Σύντομη περιγραφή της μέρας μου:

# Ξύπνημα με τα κοκκόρια -γίνεται αυτόματα δεν το ελέγχω,
# Καφές Νο 1, 2 και 3 στο σπίτι (ο 3 όταν δεν έχω μάθημα πολύ πρωί),

# Ο επόμενος καφές στο δρόμο για τη δουλειά (μαζί με ευχαριστίες στα θεία αν φτάσω χωρίς παρατράγουδα και με κέφι),
# Δουλειά, καφεδάκια και ... απομόνωση ... Το γραφείο μου βρίσκεται στην άκρη ενός τεράστιου διαδρόμου, που είναι στην άκρη ενός άλλου τεράστιου -ακατοίκητου σχεδόν- διαδρόμου. Δεν βλέπω άνθρωπο (εκτός και αν οι μαθητές μου έχουν απορίες ή, ε ναι, παράπονα ή αν χαθεί κανείς πολύ),
# Αν έχω μάθημα βλέπω πολύ κόσμο και ... το παρακάνω. Μιλάω ασταμάτητα για 2 ώρες. Πειράζω τα μικρά συνέχεια. Και τα ρωτάω συνέχεια, για να απαντάνε ... Unfortunately τις περισσότερες μέρες, δεν έχω μάθημα :(,
# Μερικές βόλτες στο εργαστήριο όπου ... γίνονται -δεν γίνονται ακόμα 2-3 πράγματα με ένα καινούριο μικρό συνεργάτη,
# Μεσημεριανό tostάκι σε ένα κυλικείο που παίζει σκυλάδικα 24/7,
# Μερικές ακόμα βόλτες στο εργαστήριο,
# Υπομονή μέχρι το απόγευμα στο γραφείο (γιατί, δεν έχω καταλάβει ακόμα),
# Πίσω στο σπίτι, εκτός και αν δεν έχω γάλα ή καφέ ή μήλα Πηλίου,
# Κενό και όλα αυτά που κάνει κανείς για να ξοδέψει χρόνο ... εκτός και αν χτυπήσει το τηλέφωνο,
# Ύπνος αργά -δεν το ελέγχω - μετά τον τελευταίο καφέ.

Η ρουτίνα "διαταράσσεται" σπάνια. Όταν έχουμε συναντήσεις. And you don't want to hear about these.
Τα ΣΚ, αυξήστε τα κενά δραματικά, αντικαταστήσετε τις ώρες της δουλειάς με μια βουτιά, άντε και με μια σιωπηλή βόλτα με το γατί.

Πόσες λέξεις ανταλλάσσονται κατά την διάρκεια μιας τυπικής μου μέρας;;; Όχι περισσότερες από 20-30 αν δεν δω τον καινούριο μου συνεργάτη και δεν μιλήσω στο τηλέφωνο ... ταπ ...
Μετά από ένα ακόμα ήσυχο ΣΚ και μια άφωνη Δευτέρα ... I am really, really ready to give up. Μου τη σπάει να ροκανίζεται ο χρόνος μου έτσι άσκοπα 6 μήνες μετά ... Σπατάλη -και δεν βλέπω να υπάρχει καν τούνελ στη περιοχή.

Καλησπέρες
[grey grey]