30

Δεν χρειάζομαι μετρητή (πέρα από το βιολογικό μου ρολόϊ, μου το λέει και το Jumbo. Κάθε μέρα): 30 μερούλες ... Αύριο επομένως πρέπει να στολίσουμε το δεντράκι (που θα ξεκλέψω χρόνο, είναι 'άλλο θέμα... προηγείται η ... "τιμή" του δέντρου).

Κατά τ' άλλα ... μμμμ ... το γεγονός ότι έχασα τα περιεχόμενα από δύο Θανάσηδες (και μάλιστα ΔΥΟ Θανάσηδες με μεγάάάάΆλη κοιλιά) δεν βοηθάει καθόλου στην πίεση των ημερών. Στην αρχή φτερνίστηκαν (οι Θανάδηδες ... δεν έκαναν paste δηλαδή), δεν έδωσα σημασία ... καμμία ... τα συμπτώματα άρχισαν να εντείνονται (πολύ απειλητικά κιόλας, άκου δεν έχω μνήμη), πήρα τηλέφωνο τον γιατρό, μου είπε να τους ξεγράψω μάλλον, εγώ τίποτα. Τους πήγα στην εντατική μπας και μου τους σώσουν ... εκεί φυσικά τα συμπτώματα άρχισαν να εντείνονται, αρχισαν οι ενδονοσοκομιακές λοιμώξεις και ... ναι, τέζα οι Θανάσηδες (οι κοιλίτσες τους για να είμαι ακριβής... ταπ ... Χάθηκε να χαλάσουν τα ανεμιστηράκια που χαλάνε τον κόσμο;;;; ε;;;; Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, που θα τους αλλάξουν κοιλίτσες και θα μου τους φέρουν με το ίδιο ανεμιστηράκι που σε κάνει να νοιώθεις ότι δουλεύεις σε μηχανοστάσιο γκαζάδικου στο δρόμο για την Γη του Πυρός...). Anyway, πανικός, scanning από ό,τι printout σώθηκε (γιατί εδώ γύρω έχουμε αναγάγει την ανακύκλωση σε αγώνα δρόμου. 100άρι: πριν πέσει το χαρτί κάτω, βρίσκεται ήδη στον μπλε κάδο), μπάχαλο ... Ευτυχώς που η χαρτοπαίκτρα με είχε αναγκάσει (χα!) να αγοράσω μεγάλο stickάκι ... αλλιώς θα τα ξαναέγραφα όλα. Ό Λ Α (μπρρρρρρ). Δεν είχα backup;;;; Είείείχα, είείείχα ... Τολμούσα να τα χρησιμοποιήσω στον Θανάση που γλίτωσε όμως;;; Μπρρρρρρ ΟΧΙ ... Αγώνας δρόμου αυτές τις μέρες λοιπόν. Αγώνας δρόμου και για πρώτη φορά μία απίστευτη αντιπάθεια για τους Θανάσηδες ... Θέλω να ξαναγυρίσουμε στις γραφομηχανές! {ψέμματα, θέλω να κερδίσω το Joker (ή το Nobel, χαχαχαχαχα) για να πάρω τον επόμενο super gadgetένιο Θανάση και να μην τον αφήνω να "μιλάει" με κανέναν. Κά νε ναν!}
Και για να μην παραπονιέμαι (πολύ) ... η πίεση έφερε λίστες και αυτές την ανάγκη για άδειασμα. Αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά τα κωμοκοτραγικά δεν ξέρω αν θα ήμουν σχεδόν έτοιμη (χωρίς πολλές πολλές τύψεις δηλαδή) για το επικείμενο ταξιδάκι μου (ααααααααχ ταξιδάκι... μου έχει λείψει απίστευτα η αεροδρομιήλα).
Καφές Νο 22345245295 και ... the night is young! Μπρρρρ ... ευτυχώς που φυτεύω και καμμιά πατάτα πότε-πότε και ξεκουράζω το νευρόνιο!

night night
{εσείς nn,
εδώ είπαμε : young!}

ΠιΕς. Το ότι θα αισθανόμουν χάνοντας το mailbox μου σαν να χάνω τον πιο καλό μου φίλο, δεν θα το πίστευα ποτέ. Ευτυχώς -τελικά- σώθηκε, αλλιώς δεν νομίζω να το είχαμε ξεπεράσει τώρα όόόόλο αυτό ... πλήξη, ε;

* Φωτό: Don Eddy, Pots pans