Όσο ...

... εγώ ασχολιόμουν με τις προτάσεις μου και τα deadlines μου και τα εκατομμύρια ευράκια "μου" (!) όλες αυτές τις μέρες {save the cheerleader, save the world kind of quest}, ό,τι συνέβαινε παράλληλα απλά έμπαινε στο περιθώριο (μα να μην σταματάει βρε παιδί μου και αυτός ο πλανήτης λιγάκι να γράψουμε πως θα τον σώσουμε;;;).
Φυσικά ήξερα για τα διάφορα που αγενώς συνέβαιναν παράλληλα, και ήξερα ότι μερικά με αφορούσαν κιόλας και συνειδητοποιούσα ότι κάποια ήταν/είναι και ψιλοσοβαρά, αλλά δεν γινόταν καθόλου αλλιώς: Έπρεπε να κάνω δουλειά μηνών σε μέρες, και μάλιστα μιά δουλειά που τελικά καθόλου δεν την ήξερα και ίσως και να είχα υποτιμήσει. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο. Δεν πίστεψα πόσο και ας μου το είπαν. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα ευθύνης πάντως ή προσωπικού εγωισμού το ότι δεν τα παράτησα. Γιατί το σκέφτηκα πολλές φορές. Ότι και αν ήταν, ήταν ο λόγος που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου σταμάτησα (για λίγο) το parallel processing και το multi-tasking και συγκεντρώθηκα σε ένα και μόνο πράγμα.
Ό,τι και αν συνέβαινε παράλληλα ... απλά δεν συνέβαινε. Τα tantrums του Ινδένιου, το υπόγειο της πολυκατοικίας μας που πλημμύρισε, τα πραγματάκια μου που ακόμα κολυμπάνε μέσα, το Twingo που έχει καταρρεύσει ψυχολογικά και σωματικά, το θέατρο που έχασε τον πρωταγωνιστή του, η Λεβεντογέννα καναρίνα που με το δίκιο της με έψαχνε, ο μήνας που τελείωσε και έπρεπε να πληρώσω τους λογαριασμούς, το ψυγείο που είχε μέσα μόνο νερό ... έπρεπε να περιμένουν.
χμμμμ ...
Αφού περίμεναν τόσο, μπορούν να περιμένουν και άλλες 2 μέρες νομίζω. Καφές νούμερο 5 ή 6, αυτός που τρέχει τον μαραθώνιο σήμερα με έσωσε προχτές. Όταν ήμουν εντελώς, μα εντελώς έτοιμη να τα παρατήσω. Νομίζω ότι θα επιλέξω να διαβάσω ακόμα έναν τρόπο να σώσει κανείς τον κόσμο μας πριν ασχοληθώ με τα προβλήματά του.

Καλησπέρες
[ομπρελλίτσα ΚΑΙ
pullover]